Interculturele anekdotes

Op exchange leer je meer dan alleen studeren en leven in een ander land met nieuwe mensen. Je ontdekt ook interessante cultuurverschillen. Dingen die voor mij vanzelfsprekend zijn, zijn dat niet voor iedereen. Afgelopen week ontdekte ik zoveel bijzondere dingen, dat ik deze blog daaraan wijdt. 

Om met een paar funfacts te beginnen: 

- Sinterklaas bestaat ook in Oostenrijk

Op 6 december wordt Sinterklaas in Oostenrijk gevierd. De Sint-figuur ziet er hetzelfde uit, maar verder is het feest wel een beetje anders dan bij ons. Als je dacht dat Zwarte Piet ongezellig is, dan ken je de Oostenrijkse 'Krampus' nog niet. Dit zijn mannen die verkleed als duivelsfiguren in een optocht lopen tijdens de 'Krampuslauf' en hierbij volwassenen en kinderen aan het schrikken maken. Van oorsprong is dit bedoeld om kwade geesten te verjagen. 

- In Letland kunnen weinig mensen blind typen

Ja. Dat klinkt random. Is het ook. Ik zat in college naast een Letse die heel sloom typte met twee vingers. Subtiel als ik ben zei ik: "Kun jij niet typen met tien vingers?" Nee dus. Anders had ze het wel gedaan natuurlijk. Ik ken in Nederland echt bijna niemand van mijn leeftijd die geen typecursus gedaan heeft. In Letland doet bijna niemand dat, tenzij je een opleiding tot secretaresse doet ofzo. Of wanneer je jarenlang op kantoor werkt, dan leer je het jezelf wel aan. Nou ja, bijzonder funfact, maar toch leuk om te delen. 

- Geen geklaag bij vertraging

Laatst zat ik in de bybanen (stadstram) en stond deze opeens 20 minuten stil. Het duurde even voordat ik überhaupt doorhad dat we zolang stil stonden, want niemand in de bybanen zei iets. In Nederland is iedereen direct in rep en roer en zijn je medereizigers ineens je vrienden, omdat je in hetzelfde schuitje zit en allebei ergens te laat gaat komen. Hier bleef iedereen stil en klaagde niemand. Dit vond ik interessant, want Noren zijn verder wel heel punctueel en komen graag op tijd. 

- Op vrijdagavond kun je niet leuk stappen in Bergen

Dat hebben Lydia en ik gister ondervonden. We gingen pas na twaalf uur richting de stad, wat erg laat is voor Noorse begrippen. Alle clubs en kroegen sluiten namelijk om half drie of drie uur. Alsnog was het superdruk in de bybanen, dus we dachten dat kan nog prima. We wilden naar een plek waar we niet eerder geweest waren. Eerst probeerden we Tonga Bar, waar het knus ingericht was met opzwepende Despacito-achtige muziek. Helemaal ons ding. Maar wat niet zo ons ding was, was de rest van het publiek. Dit bestond voornamelijk uit mannen van in de leeftijdscategorieën 30+, 40+ en zelfs 50+. Van alle kanten werden we bekeken en dat was allesbehalve prettig. Dus we waren heel snel weg. Toen keken we bij verschillende andere kroegen, maar overal was het of helemaal leeg, of mensen dansten niet. Onze laatste hoop was Heidi's Bier Bar. Daar stond een hele lange rij buiten. Te lang. En entree was 100 kronen (11 euro) en het was al 1.00 uur geweest. Dat vonden we het allemaal niet waard en besloten we te gaan midnight snacken. We gingen we naar de McDonald's, want ik had daar ineens heel veel zin in. Dat was erg uniek, want ik houd daar normaal echt niet van. Het was lekker weer buiten (10 graden en droog) dus we hebben fancy op het terras van Espresso House dit avondmaal genuttigd. 

Om in de uitgaanssferen te blijven, vertel ik ook wat over een optreden dat ik vorige week zaterdagavond met de band had. We speelden op de law faculty, waar een die avond een diner was voor Rechten studenten. Zij waren sinds een uurtje of zes al aan het drinken en echt ladderzat toen wij om 21.30 uur aankwamen. Op de vloer lagen kapotte glazen en bier, meiden waggelden op hun hoge hakken in hun te korte jurkjes en toen we binnen kwamen schreeuwde iedereen "FORCE MARSJØR! FORCE MARSJØR!" Het spelen was nog best gevaarlijk, want iedereen liep tegen ons aan en dat is best eng met een saxofoon in je mond. Gelukkig liep alles goed af en ik keek mijn ogen uit bij het aanschouwen van deze bezopen mensen die later advocaat worden...

Ten slotte heb ik mij deze week verbaasd over het feit dat veel Noren zich totaal niet druk maken om hoge cijfers halen. Het systeem is hier anders dan in Nederland. Een F is onvoldoende en alles daarboven voldoende. Een C (60% goed) vinden ze hier al heel goed, terwijl dat voor mijn gevoel in Nederland een zesje zou zijn. Dit leerde ik tijdens de exam seminar van Development Economics, waarbij we wat uitleg over het tentamen kregen. Toen we wat oefenvragen behandelden, viel het me op dat alles heel subjectief wordt nagekeken. Er bestaan hier geen scoremodellen en er zijn ook geen sleutelwoorden die je in je antwoord moet noemen om punten te krijgen. Als je heel uitgebreid uitlegt krijg je een hoger cijfer dan wanneer je dat niet doet en de nakijker bepaalt wat genoeg is. 'The more the better' waren de letterlijke woorden van mijn werkgroepbegeleider. Ik vind dit een heel vreemd en oneerlijk systeem, want zo kunnen docenten makkelijk sjoemelen met cijfers. Ik heb hier ook wat van gezegd en toen zei ze verbaasd: "Maar wil je zo graag hoger dan een C?" Waarover ik vervolgens nog verbaasder was. Tuurlijk wil ik dat! Je gaat toch geen tentamen in met de gedachte dat je een zes wil? Inzagemomenten na tentamens bestaan hier ook niet. Wanneer je uitleg wil over je cijfer moet je een officiële klacht indienen en dan pas krijg je te horen wat er ontbreekt. Ik vond dit allemaal erg frustrerend en veel gedoe. Gelukkig is dit tentamen pas 14 december en hoef ik me nog niet druk te maken om een cijfer :)